Στις 29 Μαΐου 2005 οι δύο αδερφές, η Καλλιρρόη και η Σοφία, είχαν γενέθλια. Όχι, δεν είναι δίδυμες, αλλά έτυχε να γεννηθούν την ίδια ημέρα. Οι δύο αδερφές δε μοιάζουν καθόλου η μία με την άλλη και οι δύο έχουν πάνω τους κάτι διαφορετικό που τις κάνει ξεχωριστές. Λοιπόν, εκείνη την ημέρα των γενεθλίων τους ήταν Παρασκευή, αλλά τα δύο κορίτσια δεν πήγαν στο σχολείο, γιατί ήθέλαν να γιορτάσουν τα γενέθλιά τους με τους γονείς τους, τη Μαρία και τον Κώστα, οι οποίοι είχαν προγραμματίσει να φύγουν το απόγευμα στο εξωτερικό για ένα επείγον επαγγελματικό ταξίδι, που δεν μπορούσε να αναβληθεί. Συγχρόνως με το ταξίδι οι γονείς θα συνδύαζαν να επισκεφθούν και τη θεία τους τη Νεφέλη, που νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Γερμανίας. Η θεία Νεφέλη ήταν πολύ σημαντικό πρόσωπο για τα κορίτσια, γιατί ήταν ο μοναδικός συγγενής που τους είχε απομείνει. Οι δύο αδελφές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού των γονιών προγραμματίσθηκε να μείνουν με την κυρία Φρόσω, τη γειτόνισσά τους, η οποία τις λάτρευε, γιατί δεν είχε δικά της παιδιά.
«Να προσέχετε, κορίτσια, σας αγαπώ!» είπε η μητέρα τους με δάκρυα στα μάτια.
«Εντάξει, μαμά, θα προσέχουμε. Κι εμείς σ’ αγαπάμε πολύ», είπαν τα κορίτσια.
Με τη σειρά του και ο πατέρας τις αποχαιρέτησε και είπε:
«Όπως σας είπε και η μαμά σας, να προσέχετε! Σε πέντε μέρες θα τα ξαναπούμε.»
Τα κορίτσια έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα αποχαιρέτησαν τους γονείς τους και τους ευχήθηκαν «καλό ταξίδι». Η Καλλιρρόη και η Σοφία, αφού αποχαιρέτησαν τους γονείς τους στο αεροδρόμιο, ξεκίνησαν για μια βόλτα με την κυρία Φρόσω στη θάλασσα. Τα λόγια των γονιών τους έρχονταν και φεύγανε στο μυαλό τους συνεχώς.
Καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν, άρχισε να μπουμπουνίζει και η Μαρία είχε ένα κακό προαίσθημα. Κατά την διάρκεια της διαδρομής των κοριτσιών προς τη θάλασσα, ο καιρός αγρίεψε και οι πρώτες ψιχάλες δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους, οπότε επέστρεψαν στο σπίτι της κυρίας Φρόσως. Στο σπίτι της κυρίας Φρόσως στις 6 μμ θα γινόταν η μάζωξη των φίλων των κοριτσιών, για να γιορτάσουν τα γενέθλιά τους. Έτσι κι έγινε. Όλοι οι φίλοι των κοριτσιών ήταν παρόντες και όλα κυλούσαν υπέροχα, μέχρι που μια είδηση τα κατέστρεψε όλα.
Από την ώρα του αποχωρισμού τα κορίτσια δεν είχαν ξαναμιλήσει με τους γονείς τους, ώσπου στις βραδινές ειδήσεις αναφέρθηκε η πτώση ενός αεροπλάνου με προορισμό τη Γερμανία εξαιτίας της κακοκαιρίας: 80 νεκροί και 3 τραυματίες. Η κυρία Φρόσω, που παρακολουθούσε εκείνη την ώρα τις ειδήσεις, μόλις το άκουσε δεν μπορούσε να το πιστέψει, προσπάθησε να φανεί ψύχραιμη και να βρει τρόπο να το ανακοινώσει στα κορίτσια. Τα κορίτσια δεν άντεξαν στο άκουσμα της είδησης αυτής και ξέσπασαν σε κλάματα και λυγμούς και για πολλή ώρα δεν μπορούσαν να ηρεμήσουν. Η κυρία Φρόσω, προσπαθώντας να τις παρηγορήσει και να μην απελπιστεί ακόμη και η ίδια, εξέφραζε μια κρυφή ελπίδα ότι μπορεί οι γονείς τους να είναι οι δύο από τους τρεις τραυματίες. Μετά τα λόγια αυτά τα κορίτσια σταμάτησαν το κλάμα πιέζοντας την κυρία Φρόσω να πάρει τηλέφωνο στο αεροδρόμιο και να μάθει τα ονόματα των τριών τραυματιών. Όμως μάταια έπαιρνε. Μετά το συμβάν τα τηλέφωνα στο αεροδρόμιο χτυπούσαν ασταμάτητα και δεν μπορούσαν να βγάλουν γραμμή. Ήταν ένα εφιαλτικό βράδυ για τα κορίτσια, δεν έλεγε να ξημερώσει. Τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Όλα είχαν αλλάξει, ακόμα και ο ήλιος Μάιο μήνα και δεν έλεγε να ανατείλει. Ξαφνικά, χτύπησε το τηλέφωνο και ζήτησαν από την κυρία Φρόσω να μεταβεί στο νοσοκομείο για την αναγνώριση των θυμάτων. Η κυρία Φρόσω με δάκρυα στα μάτια ανακοίνωσε το δυσάρεστο νέο.
«Κορίτσια, πρέπει να φανείτε δυνατές! Όσο και να θέλω να σας το κρύψω, δε γίνεται: δυστυχώς, οι γονείς σας ήταν μέσα στους 80», είπε η κυρία Φρόσω.
«Όχι, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, είναι ένα κακό όνειρο», είπε τσιρίζοντας και τριγυρίζοντας πάνω κάτω μέσα στο σπίτι η Σοφία.
Η Καλλιρρόη δε μιλούσε, μόνο κοιτούσε ένα μενταγιόν που είχε φωτογραφίες των γονιών της και δεν μπορούσε να βγάλει μιλιά. Μετά από πολλές ώρες ασταμάτητο κλάμα και αναφιλητά, η κυρία Φρόσω κατάφερε να ηρεμήσει την Σοφία και να τηλεφωνήσει στην αδερφή της, για να τις κρατήσει για λίγο, μέχρι να τελειώσει τις διαδικασίες αναγνώρισης στο νοσοκομείο. Το βράδυ, όταν επέστρεψε στο σπίτι, τα κορίτσια την περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία. Όμως, η κυρία Φρόσω δεν γύρισε μόνη της στο σπίτι, αλλά μαζί με έναν ψηλό, καλοντυμένο, αυστηρό άντρα με μουστάκι. Ο άντρας συστήθηκε:
«Γεια σας! Είμαι ο Δημήτριος Νικολάου, ο δικηγόρος των γονιών σας και θέλω να σας μιλήσω σχετικά με την κηδεμονία σας. Σύμφωνα με την νομοθεσία δεν υπάρχει κάποιος άλλος στενός συγγενής, για να αναλάβει την επιμέλειά σας, εκτός από την κυρία Νεφέλη. Η κατάσταση της υγείας της όμως δεν το επιτρέπει, γι’ αυτό θα πρέπει να σας αναλάβει κάποιο ίδρυμα. Μετά την κηδεία των γονιών σας θα έχετε τρεις μέρες μέχρι να μαζέψετε τα πράγματα σας και να αποχαιρετήσετε τους φίλους σας. Ευχαριστώ πολύ! Σας αφήνω να ξεκουραστείτε.»
Τα κορίτσια άρχισαν να κλαίνε, να φωνάζουν και η Σοφία πήγε και κλειδώθηκε στο μπάνιο για ώρες. Δε μιλούσε σε κανέναν και δεν ήθελε να βγει. Στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη ησυχία και δεν αντάλλασσαν κουβέντες, ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν πάλι ο δικηγόρος. Τους ανακοίνωσε ότι η κηδεία θα γινόταν το επόμενο πρωί.
Σε πολύ βαρύ κλίμα έγινε η κηδεία των γονιών τους. Αποχαιρέτησαν για τελευταία φορά το ζευγάρι και δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι δε θα τους ξαναδούν ποτέ παρά μόνο στα όνειρά τους. Αφού επέστρεψαν στο σπίτι, άρχισαν να ξεφυλλίζουν τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες και, θέλοντας να ζωντανέψουν στιγμές μαζί τους, έβλεπαν παλαιά DVD. Αποκοιμήθηκαν αγκαλιασμένες. Την επόμενη μέρα άρχισαν σιγά -σιγά να ετοιμάζουν τα πράγματά τους παίρνοντας μαζί τους ρούχα, προσωπικά αντικείμενα και πολλά αναμνηστικά από τους γονείς τους. Μετά από τρεις μέρες τα κορίτσια με βαριά καρδιά και μεγάλη θλίψη αποχαιρέτησαν τους φίλους τους και την κυρία Φρόσω δίνοντας υπόσχεση ότι θα ξανασυναντηθούν κάποια στιγμή στο μέλλον.
Οι μέρες περνούσαν και τα κορίτσια άρχισαν να προσαρμόζονται και να κάνουν πολλές παρέες. Την πρώτη ημέρα του Ιούλη η Σοφία είχε ένα κακό προαίσθημα. Ξαφνικά, μια οικογένεια ήρθε και ήθελε να υιοθετήσει κάποιο κοριτσάκι γύρω στα δέκα. Τα κορίτσια εύχονταν να μην είναι μία από αυτές που θα επιλέξουν. Η Σοφία όμως είχε κάτι ξεχωριστό επάνω της. Τα ξανθά σγουρά μαλλιά της και τα γαλανά, μελαγχολικά και γεμάτα καλοσύνη μάτια της ήταν αυτά που τους έκαναν να την επιλέξουν. Μάταια προσπάθησε η Σοφία να τους πείσει να υιοθετήσουν και την αδελφή της. Τα κορίτσια χώρισαν με δάκρυα στα μάτια και έδωσαν υπόσχεση πως δεν θα ξεχάσει ποτέ η μία την άλλη: θα αγαπιούνται πάντα και κάθε χρόνο την ημέρα των γενεθλίων τους θα συναντιούνται στο σπίτι των γονιών τους στις 7:00 το απόγευμα. Αφού άλλαξαν και τις τελευταίες κουβέντες, χωρίστηκε η μια από την άλλη. Πέρασε ένας μήνας χωρίς να έχουν επικοινωνία.
Αρχές φθινοπώρου υιοθετήθηκε και η Καλλιρρόη από μια πλούσια οικογένεια που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Έτσι, οι δύο αδερφές χωρίστηκαν εντελώς η μία από την άλλη. Η Καλλιρρόη δεν έψαξε καθόλου να τη βρει, γιατί είχε ακούσει ότι η Σοφία βρισκόταν στο εξωτερικό. Αντιθέτως, η Σοφία την έψαχνε συνεχώς, έχοντας προαίσθημα ότι θα ξανασυναντηθούν.
Το 2006, την ημέρα των γενεθλίων τους, η Σοφία πήγε στο σπίτι των γονιών τους, όπως είχαν συμφωνήσει, αλλά η Καλλιρρόη δεν εμφανίσθηκε ποτέ. Μέχρι που τον Σεπτέμβριο του 2011 τα κορίτσια έτυχε να ξανασυναντηθούν στο προαύλιο του 1ου Γενικού Λυκείου Ψυχικού. Στην αρχή, η μία δεν αναγνώρισε την άλλη, αλλά μετά από συζήτηση, κατάλαβαν ποιες είναι. Δεν το πίστευαν ότι ξανασυναντήθηκαν έπειτα από τόσο καιρό. Αντάλλαξαν αμέσως τηλέφωνα και διευθύνσεις, μιλούσαν για τις ζωές τους και για τους θετούς γονείς τους. Μετά από έναν μήνα, όμως, η φιλική σχέση που υπήρχε μεταξύ τους χάλασε εξαιτίας μιας κακής σύμπτωσης
«Λοιπόν, Σοφία, δεν μπορώ να σου το κρύβω άλλο, θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι.»
«Και εγώ θέλω να σου πω κάτι», είπε η Καλλιρρόη.
«Σοφία, βλέπεις εκείνο το αγόρι με το τζιν και το ριγέ πουκάμισο;»
«Ναι, το βλέπω.»
«Από τότε που ήρθα στο Λύκειο, δεν υπήρξε στιγμή που να μην τον σκέφτομαι και δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου. Σκέφτομαι να του μιλήσω, αλλά φοβάμαι να μην με απορρίψει.»
«Καλλιρρόη, τι λες τώρα; Αυτός αρέσει και σε εμένα. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Πες μου ότι μου κάνεις πλάκα.»
Μετά από αυτή την συζήτηση δεν ξαναμίλησαν η μία την άλλη. Και οι δύο προσπαθούσαν να τα φτιάξουν με το ίδιο αγόρι. Όμως, το αγόρι, όταν έμαθε τι συμβαίνει, εξήγησε και στις δύο ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό μεταξύ τους και δεν μπορεί να γίνει κάτι με καμιά από τις δύο. Τους ανακοίνωσε ότι, μόλις τελειώσει με τις πανελλαδικές εξετάσεις, θα πάει στο εξωτερικό, επειδή αντιμετώπιζε μια σοβαρή ασθένεια και δεν μπορούσε να θεραπευτεί στην Ελλάδα. Πέρασαν έτσι σχεδόν δύο χρόνια και όλα είχαν μείνει ίδια, ώσπου μια μέρα τα δυο κορίτσια είδαν το ίδιο όνειρο: οι γονείς τους τις παρακαλούσαν να συμφιλιωθούν και να είναι πάλι μαζί αγαπημένες.
Αμέσως, την επόμενη ημέρα τα κορίτσια άρχισαν να ψάχνουν η μία την άλλη. Βρέθηκαν και συμφιλιώθηκαν. Άρχισε η αγάπη τους να αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Είχαν πλέον ξεχάσει το μίσος που έτρεφε η μία για τη άλλη. Όμως, η Σοφία, είχε αρχίσει να φέρεται παράξενα, ήταν συνεχώς αφηρημένη κακοδιάθετη και είχε χάσει αρκετά κιλά. Η Καλλιρρόη ανησύχησε και έκλεισε ραντεβού με έναν γιατρό, για να μάθει τι έχει η αδερφή της. Μετά από αρκετές εξετάσεις, ο γιατρός ανακοίνωσε στα κορίτσια κάτι πολύ δυσάρεστο .
«Λοιπόν, μετά από την εξέταση που έκανα, η διάγνωσή μου είναι ότι η Σοφία πάσχει από ψυχολογική διαταραχή και πρέπει να νοσηλευτεί σε κάποια κλινική, για να μπορέσει να θεραπευτεί», είπε πλέον βέβαιος ο γιατρός.
«Γιατρέ μου, θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, για να γίνει η αδερφή μου καλά. Έχετε να μας προτείνετε κάτι;» ρώτησε η Καλλιρρόη με αγωνία.
«Και βέβαια! Θα επικοινωνήσω σήμερα με τους καλύτερους ψυχολόγους και με την καλύτερη κλινική. Αύριο, ελάτε στο ιατρείο μου να την εξετάσουν και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε», απάντησε ο γιατρός.
Η Σοφία τόση ώρα δε μιλούσε, καθόταν μόνο και τους κοιτούσε λες και βρισκόταν σε άλλο κόσμο.
«Τότε τα λέμε αύριο, γιατρέ, γεια σας», είπε με φόβο η Καλλιρρόη.
«Γεια σας! Σοφία, τα λέμε αύριο.»
Η Σοφία μόνο τον κοιτούσε δεν μίλησε καθόλου και έτσι αποχώρησαν από το ιατρείο. Όλο το βράδυ η Καλλιρρόη δεν έκλεισε μάτι και έψαχνε στο διαδίκτυο να βρει πληροφορίες σχετικά με την ασθένεια της αδερφής της. Μάταια. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, γιατί σκεφτόταν συνέχεια τα λόγια του γιατρού. Ξαφνικά, η στεναχώρια της μεγάλωσε. Μέσα από μια σελίδα στο διαδίκτυο πληροφορήθηκε ότι το αγόρι που είχε ερωτευτεί στο Λύκειο είχε πεθάνει εξαιτίας της χρήσης ουσιών.
Το άλλο πρωί η Καλλιρρόη ήταν πολύ εξαντλημένη και κουρασμένη. Το μυαλό της δε βρισκόταν εκεί αλλά ταξίδευε. Σκεφτόταν συνέχεια το αγόρι και ταυτόχρονα και την ασθένεια της αδερφής της. Στην επίσκεψη στον γιατρό είχε πολύ άγχος. Όμως, μετά από πολύωρη εξέταση από κάποιον καθηγητή πανεπιστημίου, η Καλλιρρόη γέμισε αισιοδοξία, αφού ο γιατρός τη διαβεβαίωσε ότι η αρρώστια βρίσκεται σε αρχικό στάδιο και είναι αντιμετωπίσιμη. Θεώρησε, όμως, αναγκαίο να νοσηλευτεί το συντομότερο σε κλινική.
Την επόμενη μέρα η Σοφία μπήκε για νοσηλεία στην καλύτερη κλινική της Αθήνας. Η Καλλιρρόη δεν έλειπε από το πλάι της αδελφή της, την φρόντιζε και της συμπαραστεκόταν. Μάλιστα, ζήτησε βοήθεια από τους φίλους της: τους παρακάλεσε να έρχονται στην κλινική να επισκέπτονται την Σοφία, για να τη βοηθήσουν σιγά-σιγά να ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας.
Ύστερα από έναν χρόνο νοσηλείας στην κλινική, εξετάσεις πολλών γιατρών κι υπομονή, επιμονή κι αγάπη της αδελφής της, η Σοφία κατάφερε να ξεπεράσει το πρόβλημά της. Είχε αρχίσει να έχει ενδιαφέρον για τη ζωή της και ήθελε να αναπληρώσει τον χρόνο που είχε χάσει. Η Σοφία είχε γίνει εντελώς καλά.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά η Καλλιρρόη δεν έφυγε από το πλευρό της αδερφή της και συνέχιζαν και οι δύο αγαπημένες τις ζωές τους. Μάλιστα, η Καλλιρρόη μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο που πέρασε στην κλινική γνώρισε διάφορους ανθρώπους και θέλησε με κάποιον τρόπο να μπορέσει να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν και αυτοί το πρόβλημα τους. Έτσι αποφάσισε, ζητώντας για άλλη μια φορά την βοήθεια των φίλων της, να βοηθήσει άρρωστους ανθρώπους να χαμογελάσουν ξανά. Έτσι και έγινε. Την επόμενη μέρα κιόλας και για πολύ καιρό ακόμα η Καλλιρρόη επισκεπτόταν καθημερινά τους ανθρώπους στην κλινική μαζί με τους φίλους της και κατάφερε να απαλλάξει πολλούς από την ασθένεια τους. Όλοι της ήταν ευγνώμονες.
Τότε η Καλλιρρόη πήρε μια πολύ μεγάλη απόφαση, που θα άλλαζε καθοριστικά τη ζωή της: να ξαναπάει στο σχολείο και να δώσει εξετάσεις. Έβαλε στόχο να εργαστεί ως καθηγήτρια παιδιών με ειδικές ανάγκες, εφόσον ήταν κάτι που πολύ το αγαπούσε. Τελικά έδωσε πανελλαδικές εξετάσεις και περίμενε ένα ολόκληρο καλοκαίρι τα αποτελέσματα. Τον Αύγουστο βγήκαν τα αποτελέσματα και είχε καταφέρει να περάσει, γεγονός που την έκανε πολύ ευτυχισμένη.
Επίσης, η Σοφία, κατά την διάρκεια της νοσηλείας της στην κλινική, γνώρισε κάποιο αγόρι, το όποιο, χάρη στην πολύτιμη βοήθεια της Καλλιρρόης, ξεπέρασε και αυτό το πρόβλημά του. Ερωτεύτηκαν τρελά, ζούσε ο ένας για τον άλλον και αυτός ήταν ο λόγος που κατάφεραν και ξεπέρασαν και οι δυο το πρόβλημά τους και έτσι δημιούργησαν μια σοβαρή σχέση. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων, κάτι μαγικό συνέβη που θα άλλαζε καθοριστικά την ζωή των δύο κοριτσιών. Η Καλλιρρόη θα πραγματοποιούσε το όνειρο της να γίνει καθηγήτρια παιδιών με ειδικές ανάγκες και η Σοφία μόλις είχε μάθει ότι ήταν έγκυος. Μόλις το έμαθε η Καλλιρρόη πέταξε από την χαρά της, αλλά και στεναχωρήθηκε, γιατί θα αποχωριζόταν την αδερφή της. Όμως, παρόλο που τώρα οι δύο αδερφές δεν βλεπόταν συχνά, η μία με το πανεπιστήμιο και η άλλη με το μωρό, δεν σταμάτησαν ποτέ η μια να σκέφτεται την άλλη και να επικοινωνούν καθημερινά. Η Σοφία περνούσε την ημέρα της φροντίζοντας το μωρό και προσπαθούσε, όταν μπορούσε, να επισκέπτεται την αδελφή της. Αντίθετα, η Καλλιρρόη περνούσε τις μέρες της διαβάζοντας και περιμένοντας και αυτή να της χτυπήσει την πόρτα ο έρωτας της ζωής της.
Γεννήθηκα στις 29 Μαΐου του 1998, κατοικώ στο χωριό Λόφος του πρώην δήμου Πέτρας και φοιτώ στην Α’ τάξη του Γενικού Λυκείου Κάτω Μηλιάς.
Είμαι κατά σειρά το πρώτο από τα τέσσερα αδέρφια μου. Τα ενδιαφέροντά μου είναι ο χορός και το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων και συμμετέχω στη χορευτική ομάδα του χωριού και του σχολείου μου. Επίσης συμμετέχω στην σχολική εφημερίδα και στην ομάδα βόλεϊ του σχολείου μου και είμαι πρόεδρος της μαθητικής κοινότητας της τάξης μου.
Στον ελεύθερό μου χρόνο μου αρέσει να γυμνάζομαι και να γράφω μικρά διηγήματα.
Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας "Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ"
Ψηφιακό αρχείο του Ηλεκτρονικού Διαγωνισμού Διηγήματος
Καπνικός Σταθμός Κατερίνης