Κεφάλαιο 1
Όμορφο ξεκίνημα
Δευτέρα σήμερα. Ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει στην απέραντη Αθήνα. Μια ακόμη ζεστή και κουραστική μέρα για τους κατοίκους στην πρωτεύουσα. Για όλους, όχι όμως για μια οικογένεια που από σήμερα θα άφηνε για δέκα μέρες τη ζέστη και τα καυσαέρια και θα έπαιρνε το αεροπλάνο για διακοπές. Αλλά όχι σε νησί. Ούτε στο εξωτερικό. Αλλά σε μια υπέροχη περιοχή στη Μακεδονία. Εξίσου δροσερή και όμορφη. Στην Πιερία! Η οικογένεια ήταν πολυμελής και λάτρευε τα ταξίδια και τις εκδρομές. Ιδιαίτερα σε μακρινά σημεία. Γι’ αυτό αποφάσισαν να αλλάξουνε περιβάλλον και να δουν πώς είναι να ζούνε και σε μια «μικρή» πόλη, ελπίζοντας ότι θα απολαύσουν τις διακοπές τους όσο περισσότερο γίνεται! Η διαδρομή ήταν χαρούμενη και διασκεδαστική. Τα παιδιά ήταν γεμάτα ενθουσιασμό!
«Μαμά, μαμά, πότε φτάνουμε;»
«Νίκο, κοίτα, τέλεια η διαδρομή!»
«Μαμά, εκεί που πάμε έχει και θάλασσα;»
«Και αρχαιολογικούς χώρους;»
«Και βουνά;»
«Και…»
«Παιδιά! Θα τα δείτε όλα όταν φτάσουμε! 10 λεπτά υπομονή!»
«Α, μην κουράζετε τη μαμά, θα σας τα πω όλα εγώ», πετάχτηκε ο μεγαλύτερος απ’ τ’ αγόρια, ο Νίκος. Γνωστός και ως «κινητή εγκυκλοπαίδεια». Μαθητής της Α’ Γυμνασίου, βιβλιοφάγος και μεγάλος λάτρης της –όπως τη λέει ο ίδιος– ωραιότερης χώρας του κόσμου! Άδραξε λοιπόν την ευκαιρία και με στόμφο άρχισε να λέει: «Η Πιερία λοιπόν έχει πολλά θαυμαστά μέρη. Το όνομά της οφείλεται στη χώρα της Πιερίδος. Έχει πολλούς σημαντικούς αρχαιολογικούς τόπους, όπως το Δίον, η Πύδνα και ο Πλαταμώνας. Επίσης…»
«Άχου, άσε μας κύριε πρύτανη! Μην αρχίζεις με τα φιλοσοφικά σου. Πες και τίποτα άλλο! Κοίτα και λίγο τη θέα και άσε μας και εμάς να περάσουμε ένα ταξίδι… χωρίς πονοκέφαλο!»
Τα παιδιά είχαν φοβερή αγωνία για εξερεύνηση! Τα πάντα φαίνονταν υπέροχα και τίποτα δεν θα άφηναν να τους χαλάσει τη διάθεση. Σκεφτόντουσαν αυτή την εβδομάδα και θα έκαναν τα πάντα για να την περάσουν όσο ωραιότερα γινόταν. Πώς άραγε θα ήταν η ζωή σε μια πόλη μικρότερη απ’ αυτή που ζούσαν τόσα χρόνια; Πώς θα περνούσαν την ώρα τους; Θα κατάφερναν να κάνουν φιλίες, να πάρουν μια γεύση απ’ τη ζωή στην επαρχία; Τα πάντα τους φαίνονταν πρωτόγνωρα και ένα γεμάτο εκπλήξεις καλοκαίρι ανοιγόταν μπροστά τους…
Κεφάλαιο 2
Οι διακοπές ξεκινούν
«Αγαπητοί επιβάτες, παρακαλώ προσδεθείτε. Σε πέντε λεπτά φτάνουμε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης», ακούστηκε η φωνή της αεροσυνοδού.
Μέσα στο αεροπλάνο ξέσπασαν κύματα θαυμασμού! Επιτέλους φτάνουν! Ένα διαφορετικό καλοκαίρι ξεκινά! Έχουν ακούσει πολλά για εκείνο τον νομό! Για τον Νέο και τον Παλιό Παντελεήμονα, για τον γραφικό Όλυμπο, για τους φιλόξενους και δημιουργικούς ανθρώπους της Κατερίνης… και μέσα σε λίγη ώρα θα δουν με τα μάτια τους όλα αυτά που με τόση ανυπομονησία μέρες τώρα ο… Νικολάκης τους είχε πυρπολήσει το μυαλό! Και να, σιγά σιγά αρχίζει να φαίνεται ο Λευκός πύργος… Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά! Η οικογένεια παίρνει τα πράγματά της και γεμάτοι ενθουσιασμό κατεβαίνουν από το αεροπλάνο.
«Βαγγέλη, λες να βρούμε καμιά καλή παρέα στην ηλικία μας ή θα παρακολουθήσουμε 10 μέρες σεμινάριο του Δρ. Νικολάου;» είπε πειραχτικά η Παναγιώτα, η δεύτερη απ’ τ’ αδέρφια!
«Να σου πω κι εγώ το σκέφτομαι. Οι διακοπές θα είναι πολύ βαρετές χωρίς φίλους…»
«Εμένα θ’ ακούσετε, παιδιά. Μερικές φορές δε σκέφτεστε καθόλου. Οι άνθρωποι στην Κατερίνη χαρακτηρίζονται από το κύριο γνώρισμα των Ελλήνων: τη φιλοξενία και τη φιλική τους διάθεση. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα πλήξουμε καθόλου, ούτε για μια στιγμή», απάντησε ο Νίκος.
Η συζήτησή τους διακόπηκε απότομα, καθώς είχε έρθει η ώρα για να παραλάβουν τις βαλίτσες και να ξεκινήσουν.
Και να! Μετά από μία περίπου ώρα έφτασαν στην Κατερίνη. Το λεωφορείο έφτασε στα ΚΤΕΛ. Τα παιδιά ήταν κουρασμένα από τη μικρή ταλαιπωρία του ταξιδιού και ευτυχώς ο μπαμπάς τους, ο κύριος Γρηγόρης, βρήκε δύο ταξί ώστε να τους πάνε στο ξενοδοχείο που είχαν κλείσει δωμάτιο. Μόλις έφτασαν, κάθισαν στο μπαλκόνι, που είχε θέα τη θάλασσα, και απόλαυσαν το ηλιοβασίλεμα μπροστά στην Παραλία της Κατερίνης. Μετά από ένα ελαφρύ βραδινό, όλοι κοιμήθηκαν γλυκά έχοντας στο μυαλό τους όλα αυτά που θα κάνουν την επόμενη ημέρα. Οι διακοπές ξεκινούν…
Κεφάλαιο3
Το πρώτο μπάνιο
«Νίκο, Βαγγέλη… Παναγιώτα, Ζωίτσα, ξυπνήστε!»
«Έλα, βρε μαμά, πέντε λεπτά ακόμα!»
«Ξέρεις, Βαγγέλη, είμαστε διακοπές και σας ξυπνώ για να πάμε για μπάνιοοο!» κελάρυσε η κυρία Δέσποινα μη μπορώντας να συγκρατήσει τα γέλια της.
Τα παιδιά τινάχτηκαν απ’ τα κρεβάτια τους και άρχισαν να ετοιμάζονται με ταχύτατους ρυθμούς! Έβαλαν τα μαγιό τους και χωρίς να περιμένουν έτρεξαν στην παραλία.
Ο ήλιος έκαιγε και η θάλασσα δεν είχε ούτε ένα κυματάκι. Τα παιδιά είχαν τόση ανυπομονησία για το πρώτο τους μπάνιο, που έτρεχαν σαν σφαίρες και έκαναν διαγωνισμό ποιος θα φτάσει πρώτος στη θάλασσα.
«Ένα, δύο, τρία… βουτάμεεεεεε!»
« Έπεσα πρώτος!» είπε ο Βαγγέλης.
«Κάνεις λάθος, εγώ μπήκα πρώτη!» ακούστηκε η Ζωή, που ήταν μάνα στις βουτιές.
«Αχ, παιδιά μη μαλώνετε! Θέλετε, για να περάσουμε την ώρα μας, να σας πω λίγα λόγια για την παραλία που είμαστε; Λοιπόν…»
«ΟΟΟΧΙΙΙ!!!» απάντησαν χορωδιακά οι υπόλοιποι.
Η θάλασσα γέμισε από φωνές και γέλια και τα παιδιά χαρούμενα απολάμβαναν το πρώτο μπάνιο του φετινού καλοκαιριού, ενώ η μαμά και ο μπαμπάς στις ξαπλώστρες τους χαιρόντουσαν απολαμβάνοντας το κρύο καφεδάκι τους.
«Άντε, παιδιά, φτάνει, πρώτο μπάνιο σήμερα. Βγείτε να παίξετε στην άμμο!» είπε η μαμά μετά το πρώτο τέταρτο.
«Έλα, μαμά, λίγο ακόμα, σε παρακαλώ», νιαούρισε η Ζωή.
«Ναι, μαμά, είναι τέλεια, πολύ ζεστή.»
«Δεν αμφιβάλλω, αλλά το πρόγραμμα σήμερα έχει και άλλα ωραία», είπε η μαμά.
Τα παιδιά συνεπαρμένα απ’ τα παιχνίδια στη θάλασσα, συνέχισαν τις βουτιές για λίγο ακόμα, ώσπου ο σοφός της παρέας διέκοψε με ύφος σοβαρό:
«Καλά, θα βγούμε, αλλά θα μας υποσχεθείτε ότι θα πάμε μια βόλτα στο Κάστρο του Πλαταμώνα. Είχαμε πει ότι θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε.»
«Σωστά! Ελάτε λοιπόν, μην καθυστερούμε», είπε ο κύριος Γρηγόρης, χωρίς να αφήνει περιθώρια για αντιρρήσεις..
Κεφάλαιο 4
Επίσκεψη στο Κάστρο του Πλαταμώνα
Έτσι η οικογένεια ξεκίνησε την πρώτη της βόλτα στην Πιερία. Και μάλιστα σ’ ένα από τα ωραιότερα σημεία του νομού, στο Κάστρο του Πλαταμώνα! Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα! Ήθελαν πολύ να το δουν από κοντά. Στο λεωφορείο συζητούσαν μεταξύ τους και ζητούσαν από τον Νίκο να τους κάνει ένα μίνι μαθηματάκι.
Εκείνος, κολακευμένος που επιτέλους αναγνωρίστηκε η αξία του, πήρε το γνωστό ύφος και άρχισε την αγόρευση:
«Το κάστρο του Πλαταμώνα είναι κάστρο της μεσοβυζαντινής περιόδου. Είναι το καλύτερα διατηρημένο κάστρο της Βόρειας Κεντρικής Ελλάδας. Το έκτισε ο Λομβαρδός Ρολάντο Πικέ με σκοπό τον έλεγχο του περάσματος από τη Μακεδονία στη Θεσσαλία. Στα 1385 καταλήφθηκε για πρώτη φορά απ’ τους Τούρκους. Το ύψος των τειχών του φτάνει μέχρι και τα 9,5 μ. Μέσα στο κάστρο διατηρείται η εκκλησία της Αγ. Παρασκευής.»
Τα παιδιά αλλά και οι γονείς θαύμασαν τόσο τις ιστορικές πληροφορίες όσο και το χάρισμα του Νίκου, αφού η αφήγηση τους κάλυψε πλήρως.
«Κύριε καθηγητά, ευχαριστούμε πολύ, αλλά αν έχετε την καλοσύνη να διακόψετε για λίγο, γιατί η θέα είναι μοναδική και θέλουμε να την απολαύσουμε», πετάχτηκε η Παναγιώτα και όλοι μεμιάς γύρισαν τα κεφάλια τους προς το παράθυρο.
Πραγματικά το βλέμμα όλων μαγνητίστηκε από την ομορφιά του τοπίου.
Το λεωφορείο σταμάτησε για όσους προορίζονταν για το κάστρο. Πραγματικά, όλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα! Δεν είχαν ξαναδεί πιο όμορφο κτίσμα! Το καταπράσινο χαλί που αγκάλιαζε το κάστρο και οι λογιών λογιών μυρωδιές της φύσης, τους είχαν ήδη μεθύσει καθώς ανέβαιναν στο κάστρο και εκεί ήταν που έμειναν όλοι άναυδοι! Από ψηλά ένιωσαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο μια συγκίνηση!
«Μαμά, κοίτα! Και εκεί έχει θάλασσα. Τι ωραία που είναι!» είπε η μικρή Ζωίτσα.
«Μπαμπά, δες εκεί, φαίνεται και ο Όλυμπος!» συμπλήρωσε συνεπαρμένη η Παναγιώτα!
«Νίκο, φαντάζεσαι να μπορούσαμε να βουτήξουμε από ’δω;» είπε γελώντας ο Βαγγέλης.
«Παιδιά, ελάτε να βγούμε όλοι μαζί μια φωτογραφία. Πρέπει να θυμόμαστε οπωσδήποτε αυτά τα μέρη. Είναι ό,τι ωραιότερο έχουμε δει. Απολαύστε το όσο μπορείτε! Αύριο θα έρθουμε για μπάνιο στην παραλία του Νέου Παντελεήμονα και θα βλέπουμε από πάνω μας το Κάστρο! Απ’ ό,τι φαίνεται τα νερά εδώ είναι κρυστάλλινα!» είπε η μαμά δείχνοντας τον θαυμασμό της.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει σ’ αυτή την όμορφη γωνιά της Ελλάδας λούζοντας με χίλια δυο χρώματα ουρανό και θάλασσα. Η οικογένεια έμεινε εκεί θαυμάζοντας και απολαμβάνοντας το τοπίο ώρα πολλή, μέχρι που σουρούπωσε καλά και οι φυσικές ανάγκες της Ζωίτσας τους ξύπνησαν όλους:
«Mαμά, πεινάω!»
Η βραδιά έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο σε παραδοσιακό ταβερνάκι του Πλαταμώνα και με μυρωδιές από χταποδάκια, θαλασσινά και άλλα μεζεδάκια τόσο νόστιμα που ακόμα και ο κύριος «καθηγητής» ξέχασε να κάνει μάθημα!
Κεφάλαιο 5
Η πρώτη φιλία
Η επόμενη μέρα τούς βρήκε όλους κεφάτους και γεμάτους όρεξη για εξερεύνηση! Αυτή τη φορά τα παιδιά ξύπνησαν μόνα τους και μάλιστα λίγο πιο νωρίς απ’ τους γονείς τους. Το είχαν κανονίσει από το προηγούμενο βράδυ να βάλουν ξυπνητήρι στις 7:00, να ντυθούν, να ετοιμαστούν για να είναι έτοιμοι για βουτιές.
«Παιδιά, ξυπνή…στε! Καλά πότε ξυπνήσατε εσείς;» ρώτησε έκπληκτη η κυρία Δέσποινα.
«Στις 7:00 ακριβώς, μαμά! Κοίτα τι υπέροχη μέρα είναι σήμερα! Κατάλληλη για βόλτες, για περιπέτειες, για… βουτιές! Άντε ετοιμαστείτε και εσείς με τον μπαμπά γιατί ζεσταινόμαστε!»
«Καλά, καλά! Πάρτε πρώτα μια ανάσα και ετοιμαζόμαστε κι εμείς!»
«Εμείς πήραμε πολλές ανάσες μέχρι να ξυπνήσετε. Άντε, γρήγορα, θα βραδιάσουμε!»
Έτσι λοιπόν ετοιμάστηκαν και η μαμά και ο μπαμπάς και όλοι μαζί ξεκίνησαν για το Ν. Παντελεήμονα. Η σημερινή ημέρα ήταν ακόμη πιο ζεστή και η θάλασσα ακόμη ωραιότερη! Τα παιδιά χαρούμενα απολάμβαναν ένα ακόμη υπέροχο μπάνιο!
«Νίκο, Παναγιώτα, Ζωή! Ελάτε να παίξουμε ένα παιχνίδι», φώναξε ο Βαγγέλης.
«Μέσα στη θάλασσα;» ρώτησε γεμάτη αφέλεια η Ζωή.
«Αμέ! Τι νομίζεις; Να σας το εξηγήσω;» ρώτησε ο Βαγγέλης.
«Ναι!» είπαν όλα μαζί.
«Λοιπόν… κάνουμε όλοι ένα κύκλο πιασμένοι χέρι χέρι και ένας ένας προσπαθεί να αλλάξει θέση στον κύκλο περνώντας τα πόδια του πάνω απ’ τα χέρια των απέναντί του. Φυσικά όλοι βοηθάμε την κατάσταση!»
«Φαίνεται πολύ διασκεδαστικό! Ας αρχίσουμε!»
Τα παιδιά έπαιξαν για πολλή ώρα. Ώσπου κάποια στιγμή είδαν κάποια παιδιά της ηλικίας τους να έρχονται προς το μέρος τους.
«Γεια σας», είπε το παιδί που φαινόταν μεγαλύτερο απ’ όλα.
«Γεια σας», είπε και ο Νίκος. «Πώς σας λένε;»
«Εμένα με λένε Κωστή. Από εδώ ο αδερφός μου ο Παναγιώτης, η αδερφή μου η Λίνα και η μικρότερη της παρέας η Σοφία. Εσάς;»
«Λοιπόν, εμένα με λένε Νίκο, ο αδερφός μου ο Βαγγέλης, η αδερφή μου η Παναγιώτα και η Ζωή! Είμαστε από την Αθήνα και ήρθαμε εχθές για διακοπές.»
«Α, μάλιστα! Εμείς είμαστε από την Κατερίνη και ήρθαμε για πρωινό μπάνιο στον Νέο Παντελεήμονα. Θέλετε να κάνουμε παρέα; Μπορούμε να σας ξεναγήσουμε αν θέλετε.«
«Θέλουμε πάρα πολύ. Εμείς μένουμε στην Παραλία! Θα ήταν χαρά μας να κάνουμε παρέα! Ελάτε να παίξουμε όλοι μαζί.»
«Σύμφωνοι!»
Αυτή ήταν η πρώτη φιλία των παιδιών και απ’ ό,τι φαίνεται θα είχαν πολύ καλή παρέα για όλες τις ημέρες των διακοπών.
Κεφάλαιο 6
Στον Παλιό Παντελεήμονα
Το ραντεβού για την επόμενη συνάντηση είχε ήδη δοθεί. Οι καινούριοι φίλοι θα συναντιόντουσαν ξανά, ανήμερα του Αγ. Παντελεήμονα στο πολύ ακουστό χωριουδάκι του Π. Παντελεήμονα. Οι Κατερινιώτες φίλοι θα ανέβαιναν με τους γονείς τους και έτσι συμφώνησαν και ο κύριος Γρηγόρης με την κυρία Δέσποινα να επισκεφτούν κι αυτοί αυτό το χωριό για το οποίο είχαν ακούσει τα καλύτερα.
Η διάθεση όλων ήταν πολύ χαρούμενη. Καθώς ετοιμάζονταν για τη νυχτερινή τους βόλτα, τα γέλια και τα πειράγματα έδιναν κι έπαιρναν.
«Μην ξεχάσετε τα ζακετάκια σας», η πρόνοια της μητρός.
«Η μηχανή φόρτισε;» η πρόνοια της Παναγιώτας, που κρατούσε ευλαβικά αρχείο με τις τοποθεσίες που επισκέπτονταν κάθε φορά.
Σύντομα βρέθηκαν να ανεβαίνουν με το αυτοκίνητο που ο κ. Γρηγόρης είχε νοικιάσει για τις μετακινήσεις τους. Όταν είχαν πλησιάσει αρκετά, γύρισαν να κοιτάξουν προς τα κάτω, εκεί που απλωνόταν η Εθνική Οδός. Μες στη νύχτα, τα φώτα της Εθνικής σχημάτιζαν μια λαμπερή γραμμή και η θάλασσα λουζόταν στο φως του φεγγαριού!
Κατεβαίνοντας απ’ το αυτοκίνητο το βλέμμα όλων αιχμαλωτίστηκε απ’ την αγνή ομορφιά αυτού του τόπου! Πραγματικά σαν σε παραμύθι! «Η τεχνολογία δεν φαίνεται να έχει μολύνει ακόμα τα πάντα», σκέφτηκε ο κ. Γρηγόρης. Περπατώντας στα γραφικά στενάκια, θαύμαζαν την αρχιτεκτονική των σπιτιών που βρίσκεται σε αρμονία με το περιβάλλον και την παράδοση του τόπου.
Στην κεντρική πλατεία τους περίμεναν οι Κατερινιώτες φίλοι. Αφού έδωσαν τα χέρια μικροί και μεγάλοι, κάθισαν σ’ ένα απ’ τα τραπεζάκια που περίμεναν τους επισκέπτες. Στρωμένα και γεμάτα με τοπικά φαγητά, πικάντικα εδέσματα, ντόπιο κρασί και τσίπουρο από κούμαρα του Ολύμπου.
Τα λιθόστρωτα δρομάκια και οι αιωνόβιοι πλάτανοι μετέφεραν όλους σε μια άλλη εποχή…
«Μέχρι ν’ αρχίσουν οι χοροί, πάμε για εξερεύνηση;» πρότεινε ο Κωστής, που όπως αποδείχτηκε, ήταν ο καθηγητής της κατερινιώτικης οικογένειας. Περπατώντας τους έδωσε πληροφορίες για το χωριό.
«Ο οικισμός έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός από το 1978 και βρισκόμαστε στα 700μ. υψόμετρο! Αυτό εδώ είναι το αναπαλαιωμένο παλιό σχολείο και λίγο πιο κάτω θα δούμε το περιβαλλοντικό σχολείο της περιοχής. Το πλούσιο δάσος είναι γεμάτο από καστανιές, οξιές και κουμαριές καθώς και πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Η περιοχή προσφέρεται και για τους λάτρεις των σπορ, όπως το αλεξίπτωτο πλαγιάς, ποδήλατο βουνού και διαδρομές 4Χ4.»
Τα παιδιά κρεμόντουσαν απ’ το στόμα του Κωστή. Ο Νίκος, νιώθοντας ότι χάνει έδαφος προσπάθησε να δυσκολέψει τον ομόλογό του κάνοντας την εξής ερώτηση:
«Πότε ιδρύθηκε ο οικισμός, Κωστή;»
«Φαίνεται να ιδρύθηκε στα τέλη του 14ου αι., όπως προκύπτει από αρχαιολογικές ενδείξεις», απάντησε εύκολα ο Κωστής.
Μιλιά ο Νίκος.
Το γλέντι είχε ανάψει για τα καλά στην κεντρική πλατεία με χορούς από τον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο και με τον κόσμο που στη συνέχεια έγινε ένα με τους χορευτές.
Άλλη μια συναρπαστική μέρα είχε φτάσει στο τέλος της.
Κεφάλαιο 8
Μια ενδιαφέρουσα πρόταση
Οι επόμενες μέρες πέρασαν το ίδιο ευχάριστα για την οικογένεια που επισκέφτηκε ακόμα το γνωστό Λιτόχωρο και συγκεκριμένα το Ναυτικό Μουσείο, το Αρχαιολογικό Μουσείο του Δίου καθώς και το Αρχαίο Θέατρο, όπου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ολύμπου παρακολούθησαν μαζί με τους φίλους τους μια θεατρική παράσταση που τους ενθουσίασε όλους! Επίσης επισκέφτηκαν τον Όλυμπο, όπου κάθισαν σχεδόν όλη τη μέρα, έκαναν πικ-νικ, εξερεύνησαν τη φύση, έφτασαν μέχρι το μέρος που ασκήτεψε ο Αγ. Διονύσιος και είδαν το ηλιοβασίλεμα από ψηλά!
Οι μέρες περνούσαν και οι διακοπές στην Πιερία κόντευαν στο τέλος τους. Κάποια μέρα που η οικογένεια απολάμβανε ένα δροσερό παγωτό στην πλατεία της Κατερίνης, χτυπάει το κινητό του Νίκου. Ήταν ο Κωστής.
«Έλα, Κωστή! Τι λέει το πρόγραμμα σήμερα;» ρώτησε ο Νίκος.
«Έχω μια πρόταση που πιστεύω θα σας ενθουσιάσει.»
«Σε ακούω!»
«Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει για την Εθελοντική Ομάδα Δράσης νομού Πιερίας, “Ο τόπος μου”.»
«Φυσικά ! Αυτός ήταν ένας από τους κυριότερους λόγους που διαλέξαμε την Πιερία για τις φετινές μας διακοπές! Μας εντυπωσίασε η δράση τους και μας κέντρισε το ενδιαφέρον γενικά. Πες μου όμως, γιατί μου άναψες την περιέργεια», είπε ο Νίκος ενθουσιασμένος.
Σε λίγα λεπτά είχε ενημερωθεί και η υπόλοιπη οικογένεια για την αυριανή δραστηριότητα…
Κεφάλαιο 9
Εθελοντές εν δράσει!
Το επόμενο πρωί τούς βρήκε όλους στην είσοδο του Δημοτικού Πάρκου, έτοιμους για… δενδροφύτευση! Η συμμετοχή τεράστια! Ο ενθουσιασμός επίσης. Χαμόγελα παντού και ο εξοπλισμός… άρτιος! Όλα οργανωμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Θα όργωναν την Κατερίνη και θα φύτευαν δέντρα και λουλούδια σε συγκεκριμένα μέρη που είχαν εντοπίσει και που υπήρχε έλλειψη πρασίνου.
Στην προβλεπόμενη ώρα ξεκίνησαν χωρισμένοι σε ομάδες και ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δράσης αυτό που εισέπραξαν οι μικροί αλλά και οι μεγάλοι επισκέπτες από την Αθήνα ήταν η αγάπη αυτών των ανθρώπων για τον τόπο τους. Η φροντίδα και η προσοχή που έδειχναν σε κάθε απλή κίνησή τους, έμοιαζε μ’ αυτήν της μάνας προς το παιδί! Ακόμη και η μικρή Ζωίτσα το ένιωσε.
«Κοίτα, μαμά! Αυτός ο κύριος καμαρώνει το δεντράκι που φύτεψε όπως με καμαρώνεις εσύ όταν μ’ ετοιμάζεις για βόλτα!» είπε αναψοκοκκινισμένη, αφού κι αυτή είχε μόλις φυτέψει ένα μικρό δεντράκι και τα μαγουλάκια της είχαν γίνει κόκκινα σαν πετροκέρασα!
Μετά από αρκετές ώρες δουλειάς, απολάμβαναν το βραδινό φαγητό, όλοι μαζί, σαν μια οικογένεια, στην Πλατεία Δημαρχείου. Το είχαν αναλάβει μέλη της Εθελοντικής Ομάδας και το τραπέζι ήταν μεγάλο. Οι δύο οικογένειες απολάμβαναν με όρεξη και ενθουσιασμό το πλουσιοπάροχο γεύμα. Η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την αξία και την συμβολή του εθελοντισμού στην καθημερινή ζωή και όχι μόνο μιας μεγάλης πόλης.
«Είχα ακούσει πολλά για αυτή την ομάδα στην τηλεόραση, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα είχαν τέτοιο μεράκι, οργάνωση και προπαντός χαρά για αυτό που κάνουν. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστοι άνθρωποι», είπε ο κύριος Γρηγόρης.
«Έτσι είναι», λέει και ο κύριος Μιχάλης. «Και δεν περιορίζονται μόνο σε αυτά. Έχουν δημιουργήσει Κοινωνικό Παντοπωλείο και Ιατρείο, έδωσαν ζωή σε ένα από τα παλαιότερα κτίσματα της πόλης μας, τον Καπνικό Σταθμό και οι δράσεις τους είναι τόσο πολλές που πλέον είναι γνωστοί σε ολόκληρη την Ελλάδα και το εξωτερικό!»
«Μπαμπά, το αποφάσισα!» πετάχτηκε η Παναγιώτα. «Μόλις επιστρέψουμε στην Αθήνα θα πάρω και εγώ μέρος σε μια τέτοια ομάδα. Σήμερα κατάλαβα ότι η βοήθεια που προσφέρει κάποιος από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη είναι πολύ σημαντική. Βελτιώνεται και γίνεται ομορφότερη η ζωή των πολιτών και η πόλη τους γίνεται πόλος έλξης για χιλιάδες ανθρώπους από όλη την χώρα.»
«Σωστά τα λέει η Ζωή… Πρέπει να λάβουμε δράση και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και για την δική μας πόλη, την Αθήνα. Θα είναι βέβαια πιο δύσκολο…», συμπλήρωσε ο πατέρας.
«ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι δύσκολο όταν έχεις θέληση και μεράκι να το καταφέρεις, είπε ένα στέλεχος της ομάδας που είχε πλησιάσει το τραπέζι και άκουσε την συζήτηση. Η ιδέα σας είναι πολύ ωραία και μακάρι να αποφέρει καρπούς και στην Αθήνα. Θα είναι ό,τι καλύτερο για εσάς και τους συμπολίτες σας. Όλα ξεκινούν από την οργάνωση της γειτονιάς, της συνοικίας και στη συνέχεια της πόλης. Ο εθελοντισμός δεν είναι κάτι που γίνεται με τη βία. Πηγάζει από τις καρδιές των ανθρώπων και την ανάγκη τους για ένα καλύτερο αύριο.»
«Αχ, κύριε, σας ευχαριστούμε πολύ. Μας βοηθήσατε πραγματικά», είπε και ο Νίκος που είχε μείνει άφωνος.
«Μακάρι να μπορούσα να δω σε έναν χρόνο το μικρό δεντράκι που φύτεψα να μεγαλώνει… Θα ήταν πολύ ωραία», είπε η Ζωή.
«Και ποιος είπε ότι δεν θα το δεις. Η Κατερίνη θα είναι ο προορισμός μας και το επόμενο καλοκαίρι. Αυτή η πόλη θα έχει πάντα κάτι καινούριο να μας διδάξει…»
Καληνύχτα, Πιερία!
Η Μαρία Ζάραλη είναι 11 χρονών και είναι μαθήτρια της Ε΄ τάξης του Δημοτικού. Φοιτεί στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης.
Αγαπά πολύ το διάβασμα, την έκθεση και τη μουσική.
Αγαπημένοι της συγγραφείς είναι ο Α. Παπαδιαμάντης, η Π. Δέλτα και η Μ. Βιγγοπούλου. Δύο απ' τα πιο αγαπημένα της βιβλία είναι " ο Τρελαντώνης" και το "Απ' την Εγώπολη στην Εσύπολη".
Συμμετείχε στη σχολική εφημερίδα "Χαρούμενες Νότες" τις χρονιές 2012 και 2013. Παρακολουθεί μαθήματα βυζαντινής μουσικής στον Ι. Ναό Αγίας Άννης Κατερίνης. Τη διάκρισή της σ' αυτόν τον διαγωνισμό, την οφείλει σε όσα έχει πάρει απ' όλους τους δασκάλους της και ιδιαίτερα στον κύριο Π. Κοντσέ και την κυρία Νόνη Παπαδημητρίου.
Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας "Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ"
Ψηφιακό αρχείο του Ηλεκτρονικού Διαγωνισμού Διηγήματος
Καπνικός Σταθμός Κατερίνης